ŞEHİRDE YAŞAMA SANATI KURSLARI
Keşke İstanbul'da 'Şehirde Yaşama Sanatı' kursları düzenlense ve İstanbul'da yaşayan herkesin katılması mecburi olsa. Hatta kurs sonunda başarılı olamayanlar şehirden uzaklaştırılsa... Herhalde o güzelim kent daha bir yaşanılası olurdu. Maalesef birçoğumuz şehirde hele de büyük şehirde yaşamanın adabını bilmiyoruz. Aslında maalesef insana ve yaşadığımız çevreye saygı duymayı da beceremiyoruz. İstanbul kozmopolit bir şehir. Gürültü kirliliği had safhada. Hani derler ya 72 buçuk milletten insan yaşıyor diye. Öyle bir yer.. Hani çeşitlilik iyi hoş, renk katıyor şehre ama bu şehre akın eden insanlar hala kendi köy ve kasabalarındaki yaşantıyı yaşamaya çalışıyor. Köy ya da kasaba yaşantısını aşağıladığımdan dolayı değil bu sözlerim. Oralarda yaşam büyük şehre benzemez. Kocaman bahçeler içindedir evler. Büyük şehirdeki gibi dipdibe, burun buruna apartmanlarda yaşamaz insanlar. Köyde kasabada, sesimiz komşuları rahatsız edecek, gürültümüz gidecek tasası yoktur. Ama İstanbul gibi bir şehirde öyle mi? Sokakta öksürseniz sesiniz en az beş on apartmanın ön tarafa bakan dairelerinden duyulur. Hele de yaz geceleri açık pencerelerden odaya dolan gürültü... Tatilimin İstanbul ayağında en çok sokağın gürültüsü yordu beni. İnsanların sanki bu şehirde sadece kendileri yaşıyormuş gibi davranmaları çileden çıkarmaya yeter galiba insanı. Hele de yatak odanız sokağa doğru bakıyorsa. Gecenin 12' sinde, 12 buçuğunda insanların camdan cama bağıra çağıra muhabbet etmeleri, balkonlarda gecenin bir yarısı yüksek sesle söyleşip gülüşmeleri, kim tatile Bodrum'a gidecekmiş, kim tatilden geri dönmüş havadisleri... Gecenin 1'inde müziğin sesini sonuna kadar açıp arabasıyla sokaktan bangır bangır geçen düşüncesizler, kazandıkları maçı arabalara doluşup, korna çalıp bağıra çağıra kutlayan, bununla kalmayıp silah atan şehir magandaları... Gittikleri gezmeden çoluk çocuk geç saatte dönen gürültücü aileler... Gece gündüz demeden evlerinden bütün sokağa yayın yapan müziksever gençler ve daha neler neler...
Haftasonu olsa bir derece anlayışla yaklaşılabilir belki ama haftaiçi gecenin 12 buçuğunda, herkesin uyumaya çalıştığı bir zamanda, camdan cama, sokak ortasında yüksek sesle muhabbet neyle açıklanabilir bilemiyorum. Çok sesli hanımları uyardığımda ise aldığım cevap hayli enteresan. 'Suna bak yaa, mahallenin düzenine karışıyor!' Herhalde düzensizliğin düzen kabul edildiği bir şehir olsa gerek burası.
Korna çala çala, silah ata ata, 2 yaşındaki bebeleri korkudan çığlık çığlığa uyandıra uyandıra yoldan geçen sporsever! gençleri, telefonla defalarca karakola haber verdiğimiz halde, pek bir sonuç alamadığımızı da eklemek yerinde olacak sanırım.
Velhasıl, o güzelim şehrin, o asırlardır örselene örselene yıpranmış ama hala ayakta durmaya çalışan nazlı İstanbul'un hali pür melalini anlatmaya kelimeler yetmez. Adeta kötü koca eline düşmüş güzeller güzeli, iyiler iyisi, yaşadığı imtihanına sabretmeye çalışan bir gelin gibi İstanbul... Kıymetini bilmeyenlerin eline düşmüş bahtsız bir çiçek. Kıymet bilmeye çalışanların da emeklerine destek olmuyor bir kısım İstanbul halkı maalesef.
ÇÖPLERİNE SAHİP ÇIKAMAYANLARIN ŞEHRİ
Sultanahmet cennetten bir köşe sanki. Öyle huzurlu, öyle güzel. Belediyenin çevre düzenlemesi de iç açıcı. Ama gelin görün ki çevredeki yeşilliklerin, bahçelerin, çiçeklerin arasına ne yiyip ne içtilerse, bütün çöplerini atmış insanlar. Etrafta hiç çöp kutusu göremiyorsan bile çöpünü elinde tut, cebine, çantana filan koy ama sokağa atma ey insan! diye haykırası geliyor bu garibin. Bizim yüreğimizi yakan bu manzara, geçtiğimiz haftalarda Türkiye'yi ziyerete gelen ve hayran kalan Amerikalı dostlarımızın da hayretine mucip oldu. Şaşırdılar, sordular 'neden?'. Açıklayamadık... Varın sokaklardaki, denizlerdeki çöpleri, pet şişeleri siz açıklayın!
BİLİNÇSİZ ANA-BABA EŞİTTİR BİLİNÇSİZ YETİŞEN YENİ NESİL
Bir süre önce şahit olduğum bir manzara maalesef bilinçsiz anne babaların elinde yetişen bazı çocukların da gelecekte bu hassasiyeti taşıyamacağı gerçeğini gösterdi bana. Kaldırımda önümde hararetli hararetli konuşarak giden bir çift ve yanlarında 5-6 yaşlarında bir kız çoçuğu. Çocuk bi ara elindeki çöpü göstererek 'napiyim bunu?' diye sordu annesine. Kocasıyla sohbete dalmış kadın da kısaca 'at' diyerek geçiştirdi çocuğu. Çocuk da attı tabii elindeki çöpü kaldırıma. Artık daha ne söylenir bunun üstüne?
İstanbul anlatılmaz yaşanır galiba. Bütün o eşsiz güzelliklerini gölgeleyen çirkinlikler de olmasa. (Şuan saat 1.27 ve son ses arabesk müziğini açıp sokaktan geçen bir arabayı daha kaydettik)
Evet yazılacak şeyler, söylenecek sözler bitmez İstanbul'un bu dertleri üzerine... Siz ne dersiniz bilmem ama ben uzun zamandır kafamı 'Şehirde Yaşama Sanatı' kurslarına takmış bulunuyorum.
